Blogs Opinión y blogs

Sobre este blog

“Yo no creí que estas cosas iban a funcionar. Creí que iba de nuevo a la calle”

0

Paco

Paco49 años. Huelva

Yo tuve problemas con el alcohol, no con las drogas. Aunque el alcohol es una droga y muy dura. De chavales vivíamos bien. Mi padre era estibador portuario y ganaba bastante bien, aunque bebía mucho y hasta tuvo una fase de delirium tremens en el manicomio. Cuando murió yo tenía 15 años y a mi madre le quedó una buena viudedad. Vivíamos en casa y teníamos una vida ordenada.

Solos

Pero cuando tenía 20 años murió mi madre. Ninguno trabajábamos y estábamos de alquiler. Estuvimos siete meses en la casa, hasta que nos desahuciaron y mis dos hermanos y yo nos tiramos a la calle, a buscarnos la vida. Nos fuimos a Sevilla a la aventura. No conocíamos nada ni a nadie. Luego a Cádiz, más tarde a Málaga, Almería, Murcia, Alicante, Valencia... siempre rulando por ahí.

Yo bebía desde los quince años en que había muerto mi padre pero, cuando vivía con mi madre, era diferente. Después de morir ella me tiré unos cuantos años bebiendo todos los días, me pasaba los días' to enmonao'.

En la calle

Vivíamos como buenamente se podía: de braceros en el campo, pidiéndole a los curas, pidiendo por la calle... la mayor parte se iba en priva, el resto, lo justo para comer.

Éramos tres, pero al pequeño lo mató un camión aquí en Elgoibar y nos quedamos solos mi hermano mayor y yo. Con el alcohol yo siempre me ponía violento con la policía, así que me detuvieron varias veces hasta que me metieron preso en Mondragón, 14 meses, por reincidente.

Te vas notando que vas a peor todos  los días. Allí en Mondragón nos empezaron a ayudar en Cáritas. Nos buscaban trabajitos, limpiando locales... y así ganábamos un dinerito. Pero yo seguía bebiendo los fines de semana. También estuvimos en Pasajes bastantes meses.

La ayuda

En realidad seguíamos rulando. En  2013 nos vinimos para Bilbao. Era la Aste Nagusia y cuando terminó fuimos a la asistenta social para que nos diera ayuda. Nos dio una tarjeta comedor de un mes y un albergue para tres días. Después estuvimos en la calle y finalmente abrieron el albergue invernal de Mazarredo y me metí allí. Lo llevaba gente de Bizitegi; fue así como contacté con ellos y donde empezaron a ayudarme. Después del invierno nos llevaron a un albergue permanente. Comencé a recuperar mi vida. Me he tirado once años sin documentación. Me quité del alcohol poco a poco y por eso no lo pasé tan mal. Si eres crónico ya no te quitas.

Ahora estoy estupendamente. Ayudo aquí en la asociación, pero mi objetivo es vivir de mi curro. Yo no creí que estas cosas iban a funcionar. Creí que iba de nuevo a la calle.

Mantengo la relación con mi hermano, que está bastante mal. Él también está en un piso de Bizitegi pero es diabético y en la calle no se podía cuidar porque, claro, comes lo que pillas. Él tampoco bebe ya, pero está en las últimas.

Paco

Paco49 urte. Huelva

Nik alkoholarekin izan nituen arazoak, ez drogekin. Dena den, alkohola droga da, oso droga gogorra.

Umetan ondo bizi ginen. Aita portuko zamaketaria zen, eta nahiko ondo irabazten zuen, baina asko edaten zuen, eta delirium tremens fase bat ere izan zuen zoroetxean. Bera hil zenean, 15 urte nituen, eta amari alargunpentsio ona geratu zitzaion. Etxean bizi ginen, eta bizimodu txukuna genuen.

Bakarrik

Baina, 20 urte nituela, ama hil zen. Gutako inork ez zuen lanik egiten, eta alokairuan bizi ginen. Zazpi hilabetez egon ginen etxean, etxegabetu gintuzten arte, eta anaiak eta hirurok kalera jo genuen, bizimodua ateratzera. Sevillara joan ginen, abenturara. Ez genuen ezagutzen, ez ezer, ez inor. Gero, Cadizera, eta geroago, Malaga, Almeria, Murtzia, Alacant, Valentzia… hara-hona, beti.

Hamabost urte nituenetik edaten nuen, aita hil zenetik, baina amarekin bizi nintzenean ezberdina zen. Bera hil ondoren, urte batzuk eman nituen egunero edaten, guztiz katututa ema- ten nituen egunak.

Kalean

Ahal bezala bizitzen ginen: jornalari zelaietan, apaizei eskean, kalean eskean… diru gehiena edarian  joaten zen, gainerakoa, justu-justu, jatekoan.

Jende horrek bezalaxe egin nahi dut barre

Hiru ginen, baina gazteena kamioi batek hil zuen, hemen, Elgoibarren, eta bakarrik geratu ginen  anaia  zaharra eta biok. Alkoholarekin liskarti jartzen nintzen poliziarekin, eta, horregatik, zenbait alditan atxilotu, eta azkenean preso sartu ninduten Arrasaten, 14 hilabetez, berrerorlea izateagatik.

Konturatzen nintzen egunez egun okerrago nindoala. Han, Arrasaten, Caritasekoek hasi zitzaizkigun laguntzen. Lantxoak bilatzen zizkiguten, lokalak garbitzen eta… hala, diru pixka bat irabazten genuen. Baina nik edaten jarraitzen nuen asteburuetan. Pasaian ere egon ginen hilabete dezentetan.

Laguntza

Egia esan, hara-hona jarraitzen genuen. 2013an Bilbora etorri ginen. Aste Nagusia zen, eta hura amaitzean gi- zartelaguntzailearenera jo genuen, laguntza eske. Jantokiko txartela eman zigun, hilabeterako; eta aterpea, hiru egunetarako. Gero kalean egon ginen, eta azkenean Mazarredoko neguko aterpea zabaldu, eta han sartu nintzen. Bizitegiko jendeak eramaten du; hala izan nuen kontaktua haiekin, eta hantxe hasi zitzaizkidan lagunt- zen. Neguaz geroztik, aterpe iraunkor batera eroan gintuzten. Neure bizitza berreskuratzen hasi nintzen. Hamaika urte eman ditut agiririk gabe. Pixka- naka utzi nuen alkohola, eta horrega- tik ez nuen hain gaizki pasatu. Kroni- koa bazara, ez zara irteten.

Orain primeran nago. Hemen, elkartean laguntzen dut, baina helburua dut neure lanetik bizitzea. Ez nuen uste gauza hauek funtzionatuko zutenik. Uste nuen berriro kalera joango nintzela.

Harremanetan jarraitzen dut anaiarekin; nahiko gaizki dago. Bere ere Bizitegiren pisu batean dago, baina diabetikoa da, eta kalean ezin zuen bere burua zaindu, han, noski, ahal duzuna jaten duzu eta. Berak ere edateari utzi dio, baina azkenetan dago.

Paco

Paco49 años. Huelva