Feijóo agocha na chistera os fondos de educación

O día que o goberno de España anunciou un fondo non reembolsable de 16.000 millóns para que as comunidades autónomas axudasen a paliar os efectos da crise da COVID, o noso presidente Alberto Núñez Feijóo sorprendeu a alleos (e non tanto a propios) pedindo que as comunidades puidesen destinar a “outros fins” os 2.000 millóns que, como condición para recibir o fondo, se debían destinar a educación.

“Somos maiores de idade”, seica dixo, unha desas ocorrencias desafiantes que lanza na prensa de Madrid cando o goberno do estado non lle é afín, e na Galiza cando ten que xustificar que o seu grupo no Congreso vote en contra de medidas que el mesmo apoiou no noso Parlamento, como o traspaso da AP9. A estratexia de confrontación de Feijóo non é nova: cando gobernan os seus en España emprégaa na casa, e cando muda o vento político xoga ao autonomismo e sorrí compracido cada vez que un bot desinformado da dereita o tacha de “nacionalista”, porque sabe que esa simulada defensa do país calla entre o seu electorado. En ámbolos casos os seus medios (os presuntamente públicos e os subvencionados) cómpranlle o discurso, así que sempre gaña a banca.

O que é sorprendente desta situación é a velocidade coa que di e se desdí, sen que os agregadores de noticias teñan tempo para compilar todas as súas declaracións e moito menos poñelas en perspectiva. Coa habelencia dun trileiro, vai pasando a boliña de vaso en vaso, mentres xornalistas, oposición e profesionais de cada sector que toca observan atentos tentando prever cando vai descubrir a seguinte barrabasada: catro días despois de dicir que quería destinar a outros fins os cartos para adaptar centros de ensino e contratar máis profesorado, manda a súa conselleira á Conferencia Sectorial de Educación coa mensaxe de que Galiza non vai baixar o número de estudantes por aula (un dos requisitos para poder manter a distancia de seguridade) porque, disque, non hai cartos para facelo posible. Alá foi a boliña, vista e non vista, quito estes cartos de aquí, quéixome de que non están alá, e antes de decatármonos a educación pública volve perder docentes, medios económicos e calidade.

Non é a primeira vez. Os datos aportados pola propia Xunta indican que o número de profesorado empregado na educación pública leva baixando a un ritmo sostido desde o curso 2010/2011, mentres que no mesmo período aumentaron as contratacións na privada/concertada. Sábeno os opositores, que cada ano ven anunciar a bocas cheas a oferta de centos de prazas de promoción interna como se fosen libres, e sabémolo as profesoras, que cada ano vemos reducidos os departamentos académicos e de orientación, os auxiliares, o profesorado de apoio e todos os medios que, en teoría, deberían estar sempre presentes para garantir a igualdade de oportunidades do alumnado e o seu benestar.

Coa crise da COVID non foi distinto. A improvisación inicial do goberno galego é comprensible, xustificable se queren: xa quedou de sobra establecido que ninguén esperaba unha pandemia así en ningures. Pero despois dese período de graza no que cadaquén fixo o que puido para se adaptar á nova situación, o ensino público galego entrou na súa propia crise dentro da crise, que non fixo máis que agudizar todas as carencias que xa viñamos padecendo, e Feijóo e a súa conselleira de Educación enrocáronse na negación, evitando contar coa comunidade educativa para estudar a xestión do curso durante confinamento, e sobre todo a saída deste.

Agora, o xestor que non quere destinar os cartos que o estado lle dá a fondo perdido para garantir a seguridade do alumnado, vén de sacar outra vez a mesa encartable, os tres vasos e a boliña para amenizarnos a precampaña. Di que non vai baixar as ratios de alumnado para que poidan sentar na aula mantendo a distancia de seguridade porque o perigo non está nas aulas, senón nos recreos. Se pensaban que sabían baixo que vaso deixou a boliña, pensen outra vez: case ao mesmo tempo que Feijóo facía estas declaracións, xustificaba abrir a partir deste luns os parques infantís e non así os centros educativos porque, di, os parques infantís están ao aire libre (como os patios de recreo) e neles hai menos risco de contaxio que nas aulas. Tamén convocou, esta vez a través da súa consellería de Política Social, o concurso para celebrar os campamentos de verán sen unha soa mención ás medidas de protección fronte á COVID, despois de declarar que o importante para frear a enfermidade é o que pase nos centros de ocio.

Calquera que mirase un trileiro demostrar a súa habilidade para desplumar incautos nas rúas dunha grande cidade, ou que teña idade para lembrar o “Manda Truco” do Xabarín Club, sabe que toda a charlatanaría cumpre a función de nos distraer para que fixemos a nosa atención no que non é e pasemos por alto a trampa, o momento en que o falabarato agocha a boliña na manga e nos fai mirar apampados tres vasos que dan voltas sen cubriren realmente nada. Feijóo hai tempo que sentenciou a educación pública a expensas da privada/concertada, fíxoo a base de desinvestimento, desmantelamento dos centros e desprestixio sistemático da función docente, mentres o público escoitaba abraiado como as aulas de agora teñen menos alumnos que hai corenta anos, como os profesores teñen demasiadas vacacións e como os alumnos que fracasan o fan porque non se esforzan abondo, e asentían coa cabeza, incautos eles, sen saber que os cartos que debían servir para garantir unha educación pública e de calidade levaban tempo destinados a “outros fins”, ben agochados na manga do trileiro.

O día que o goberno de España anunciou un fondo non reembolsable de 16.000 millóns para que as comunidades autónomas axudasen a paliar os efectos da crise da COVID, o noso presidente Alberto Núñez Feijóo sorprendeu a alleos (e non tanto a propios) pedindo que as comunidades puidesen destinar a “outros fins” os 2.000 millóns que, como condición para recibir o fondo, se debían destinar a educación.

“Somos maiores de idade”, seica dixo, unha desas ocorrencias desafiantes que lanza na prensa de Madrid cando o goberno do estado non lle é afín, e na Galiza cando ten que xustificar que o seu grupo no Congreso vote en contra de medidas que el mesmo apoiou no noso Parlamento, como o traspaso da AP9. A estratexia de confrontación de Feijóo non é nova: cando gobernan os seus en España emprégaa na casa, e cando muda o vento político xoga ao autonomismo e sorrí compracido cada vez que un bot desinformado da dereita o tacha de “nacionalista”, porque sabe que esa simulada defensa do país calla entre o seu electorado. En ámbolos casos os seus medios (os presuntamente públicos e os subvencionados) cómpranlle o discurso, así que sempre gaña a banca.