Queimadxs

Collo o tren das 7:28. Igual que o resto de viaxeiros, evito mirar demasiado ao meu redor. A calefacción do vagón está alta e ten un recendo peculiar: todos eses aromas a camas abandonadas con présa mesturándose aquí, o cansazo colgando dos ollos. Como naquel poema de Gil de Biedma —“Idilio en el café”— onde a dous amantes “la tarde nos empuja a ciertos bares / o entre cansados hombres en pijama”. A min empúrrame a inercia e xa son un deles. Todos levamos mochila ou maletín. Algúns cargan cunha bicicleta portátil, un patín eléctrico. Despois a mañá pasa rápida. Dou clase, regreso. O tren que se retrasa.

Unha muller que berra no anden: “estamos vendidos!”. O desánimo xeral cada vez que a megafonía anuncia unha nova hora de partida. Chego á casa, como ás cinco. Abro as notas do móbil. Debería escribir este artigo. Este mesmo artigo. Son incapaz. Penso cando foi a última vez que fixen algo que me gusta podendo desfrutalo. Ocórrenseme dúas cousas: unha pota de lentellas e unha fin de semana en Barcelona.

Miña nai di constantemente que levo a vida que quero. Dimo sobre todo cando me queixo. Como queixándose ela tamén da miña ingratitude cara a esta vida adulta, economicamente estable e con episodios dignos de sitcom dos noventa. Eu sei que non ten razón. Coméntoo con algúns amigos, pero ningún parece demasiado entusiasmado coa idea de apoiarme. De verdade cremos tan fondamente na capacidade dos demais para elixir as vidas que levan?

Por fin, sento diante do ordenador. Pasei dous días pensando en escribir sobre Alfonso Guerra e o seu comentario rancio en El hormiguero. “Me dan pena los humoristas, porque ya no pueden hacer chistes de homosexuales o de enanos”. Por sorte, paro a tempo: nin Alfonso Guerra, nin El hormiguero merecen que reparemos nos seus comentarios clickbait, non merecen os meus insultos clickbait. O xornalista Guillermo Alonso escribe en Instagram que agora hai máis chistes de maricóns e ananos ca nunca. A diferenza é que xa non os contan señores coma Guerra ou Pablo Motos.

Doume por satisfeito coa resposta. Pero sigo pensando no pobre Alfonso, na súa incapacidade para entender as cousas que pasan ao seu redor, nesa especie de ira cara a este mundo cambiado. Baixo pasear. Diante da miña casa, ás portas dun Carrefour, un grupo dunhas dez persoas maniféstase contra o apoio da cadea de hipermercados a Israel. Na beirarrúa de enfronte, vixíaos unha parella de nacionais. As rúas están cheas e tardo en decatarme de que é Black Friday. Seguro que algún cuñado inspirado xa tuiteou: “oxalá acudise tanta xente ás manifestacións como acode hoxe aos centros comerciais”. Eu, en cambio, penso que abondo se manifesta a poboación. Que é cada vez máis complicado parar e pensar naquilo que acontece ao noso redor. Poñer o corpo. Sentir o corpo e mobilizalo en favor dunha causa.

Un artigo ao que volvo a miúdo en días coma este é o antolóxico “How Millennials Became The Burnout Generation” de Anne Helen Petersen. Nel, Petersen facía xa en 2019 unha análise minuciosa do fenómeno da procrastinación, a idade adulta e a incapacidade de rematar individualmente con fenómenos sistémicos mentres o sistema se esforza por individualizarnos. “A nosa capacidade para estar queimados e, aínda así, continuar traballando é a nosa maior virtude”, escribe. Vexo grans de po danzando baixo a luz da lámpada mentres releo. Poderían ser faíscas, algo en min que arde lento coma unha brasa que se apaga.

Remato as miñas seiscentas palabras e decido preparar algo de cear. Mañá é sábado. Aínda hai esperanza para a humanidade.