O problema da maioría: soportar a Ayuso sen votar por ela

Escribo isto un venres, horas antes de que Isabel Díaz Ayuso lle entregue a Javier Milei a Medalla Internacional de Madrid, un xesto que leva producidos xa dende o seu anuncio ducias de artigos en prensa, horas de comentarios feroces en faladoiros televisivos e radiofónicos e milleiros de chíos máis ou menos enxeñosos, molestos ou revanchistas en X. Durante o día e medio en que este artigo durma antes de ser publicado, sairán á luz outras tantas reaccións, esta vez acompañadas de imaxes. Ninguén falará doutra cousa. E todo isto, confésoo, satúrame.

Pola mañá, almorzo con Luis nunha cafetería do centro e escollo unha mesa a carón da fiestra que se abre á praza. “É hipnótico”, comenta el. E ten razón, é case imposible non prender na traxectoria dalgunha das persoas anónimas que van e veñen polas rúas de Compostela a esa hora. Son historias mínimas, duran apenas uns segundos, case non dá tempo nin para botar a voar a imaxinación. A cantos deles enganará Ayuso esta fin de semana? A algúns. Cantos saberán do seu arrogante xesto condecorando a Milei? A inmensa maioría. Cantos tiveron oportunidade de votar por ela nunhas eleccións? Ningún.

Cando chego a este punto de cansazo coa sucia guerra mediática entre a ultradereita e o socialismo epistolar de Sánchez ou os chíos arrogantes de Puente, pregúntome: quen é toda esta xente e por que teño que saber nada dela? Pásame especialmente con Ayuso e con todo o que ten que ver con Madrid. Como escritor en galego e persoa abertamente homosexual, a miúdo ocupo lugares en mesas e debates que teñen que ver coas marxes ou a periferia. Cando asisto a algunha desas mesas do chiste (“un galego, un vasco, un asturiano e un catalán sentan para falar de literatura”), pregúntome cada vez con maior intensidade por que vou ser eu parte das marxes ou a periferia dun centro que non sinto xa como propio e cuxa forza centrípeta depende duns intereses espurios que me son alleos e me anteceden no tempo.

Esta semana, o músico e activista Rodrigo Cuevas animaba a través dun vídeo nas súas redes sociais a facer caso omiso da visita de Milei e a fanfarria de Ayuso e a non caer na súa trampa sensacionalista, a non concederlles un lugar nas nosas conversas de sobremesa, minutos do noso tempo, parte da nosa paciencia. Eu, confésoo, estiven tentado a facer tal, a non escribir este artigo, a deixalo pasar. Pola contra, decidín aproveitar para repasar matemáticas e pensar nas dimensións da periferia que habito. Cunha sinxela regra de tres, cheguei á conclusión de que Ayuso é a presidenta electa dunha comunidade autónoma onde vive só o 7,5% da poboación española. Poboación moi rica e importante, si. Territorio cunha ampla e histórica concentración empresarial e institucional, tamén. Pero ésó o 7,5 fronte ao 92,5. Que pasa entón coa maioría?

Cando isto se publique, o rebumbio pola medalla xa terá amainado, ou non, non o sei. Seguramente Milei xa deixou arrombado o prendedor dourado con banda vermella nalgún lugar esquecido da súa maleta e estea a outra cousa, berrando carajo noutro país onde lle fagan algo menos de caso, quen sabe. Pero gustaríame que o que pasou esta semana fose unha oportunidade para pensarmos non só o lugar que lle dámos a extrema dereita nos medios, senón tamén que marxe de axencia lle outorgamos a algunhas figuras políticas que non gobernan sobre a maioría pero si reciben a maioría da atención. Porque a Isabel Díaz Ayuso pásalle coma a Feijoo, que non é presidenta do goberno porque non quere, porque os votos da xente son o de menos na ditadura que imaxinan.

Escribo isto un venres, horas antes de que Isabel Díaz Ayuso lle entregue a Javier Milei a Medalla Internacional de Madrid, un xesto que leva producidos xa dende o seu anuncio ducias de artigos en prensa, horas de comentarios feroces en faladoiros televisivos e radiofónicos e milleiros de chíos máis ou menos enxeñosos, molestos ou revanchistas en X. Durante o día e medio en que este artigo durma antes de ser publicado, sairán á luz outras tantas reaccións, esta vez acompañadas de imaxes. Ninguén falará doutra cousa. E todo isto, confésoo, satúrame.

Pola mañá, almorzo con Luis nunha cafetería do centro e escollo unha mesa a carón da fiestra que se abre á praza. “É hipnótico”, comenta el. E ten razón, é case imposible non prender na traxectoria dalgunha das persoas anónimas que van e veñen polas rúas de Compostela a esa hora. Son historias mínimas, duran apenas uns segundos, case non dá tempo nin para botar a voar a imaxinación. A cantos deles enganará Ayuso esta fin de semana? A algúns. Cantos saberán do seu arrogante xesto condecorando a Milei? A inmensa maioría. Cantos tiveron oportunidade de votar por ela nunhas eleccións? Ningún.